Cam Kent

Quinn hayatta en cok yürümeyi severdi.New York sonsuz adimlar labirentiydi......ve ne kadar yürürse yürüsün, o labirent ona hep kaybolmusluk hissi verirdi.Yürüyüse her ciktiginda kendini ardinda birakirdi sanki.Kendini sokaklara atarak, kendini gören bir göze indirgeyerek düsünmekten kacmayi basarabiliyordu.Her yer birbirinin ayni oluyor ve en iyi yürüyüslerinde kendini hicbir yerdeymis gibi hissedebiliyordu.Hep bunu istemisti Hicbir yerde olmamak.