Hristiyanligin Özü

Dinin gizli özü, tanrisal özün insani özle birligidir. Tanri insani özgüdür; o bilerek baska bir öz gibi olur. Dinin sakli özünü aciga cikaran sevgidir, inanc ise bilinen bicimini olusturur. Sevgi insani tanriyla, tanriyi insanla, bu yüzden insani da insanla özdeslestirir; inanc tanriyi insandan, bu yüzden insani da insandan ayirir. Zira tanri insanli-gin gizemli cins kavramindan baska bir sey degildir. Bu nedenle tanrinin insandan ayrilmasi insanin insandan ayrilmasidir, karsilikli ortak bagin cözülmesidir. Din, inanc vasitasiyla ahlaklilikla, akilla ve insanin yalin hakikat duygusuyla celiskiye girer; ama sevgi vasitasiyla tekrar bu celiskiye karsi koyar. Inanc tanriyi yalitlar, onu özel, onu baska bir öz haline getirir; sevgi ise genlestirir. Tanriyi, sevgisi insan sevgisiyle bir olan ortak bir öz yapar. Inanc insanin ic dünyasinda, kendisiyle arasini acar, dolayisiyla dis dünyasinda da; inancin insan yüreginde actigi yaralari iyilestiren ise sevgidir.