Gece Gündüzü Düslüyor

Sune, bir göcebedir; ancak bildigimiz göcebelerden cok farkli bir göcebe. Cadiri yok, birlikte hareket ettigi asireti yok, sirt cantasi yok, plani programi yok, gece gündüz daglarda, ormanlarda dur durak bilmeksizin yapayalniz yürüyor. Basini bir cati altina sokmasi gerektigi zamanlarda mevsim geregi kullanilmayan dag evleri ya da yazlik kulübelerinden birini, en uzakta ve ulasilmasi en zor olanini seciyor. Ilk tercih olarak gizlenmis anahtari ariyor, anahtari bulamazsa kilidi veya kücük bir cami kirarak iceri giriyor ve bir süreligine burasi Sune nin mekani oluyor. Sune caliyor ama bir hirsiz degil... Kulübelerde buldugu konservelerden, peksimetlerden yiyor, sobada ates yakip isiniyor, giysiler temin ediyor ihtiyacina göre... Ancak odun kesip birakmak ya da kulübenin boyasi dökülmüs duvarini boyamak, kirdigi cami tamir etmek gibi bazi ilkeleri var. Sune, yalnizligini korumak icin yollara düsmüs ne var ki sürec icinde tipki kendisi gibi toplumun kiyisinda yasamayi secmis eski hippiler, motosikletliler, aykiri sanatcilar, kaybetmis idealistlerden olusan bir grubun iliskiler agina takiliyor. Ve bir gece ormanin karanligindan yarali bir kadin cikiyor Sune nin karsisina. Kadindan kurtulma cabalari sonucsuz kalinca iki aykiri, iki yalniz, Sune ve gölgesi olarak devam ediyor bu yürüyüs...