Beyoglu Rapsodisi

Üc arkadasin öyküsü bu. Beyoglunda büyümüs, Beyoglunda yasayan üc ayri kisilik, üc ayri kimlik, üc ayri insan. Ölümsüzlük merakiyla baslayan ölümler. Her cinayetin ardinda gizemli bir neden... Ve sorusturma boyunca adim adim, bina bina, sokak sokak Beyoglu. O coksesli, cokrenkli, cokdilli, cokkültürlü Beyoglu. Günümüzün Babil Kulesi... Insanin bencilligini, acimasizligini, öfkesini, caresizligini en iyi anlatan mekan... Soluk soluga bir gerilim, benzersiz bir final... Cok kollu, cok dalli büyük bir irmaga benzeyen bu muhtesem cadde, papazi, fahisesi, cami hocasi, pezevengi, hahami, Alevi dedesi, bankacisi, isportacisi, ögrencisi, ögretmeni, tinercisi, dönercisi, dekoratörü, evsizi, midye saticisi, esrar saticisi, kanun kacagi, Anadolu kacagi, Avrupa kacagi, Amerika kacagi, Afrika kacagi, yani yasam kacagi, beyazi, karasi, sarisi, kizili yani insan görünümünde olan kim varsa, hepsini, herkesi sorgusuz sualsiz kucaklamisti. Kiliseleri, camileri, sinagoglari, hanlari, hamamlari, bankalari, giyim magazalari, kitabevleri, meyhaneleri, birahaneleri, saraphaneleri, kafeleri, kültürevleri, randevuevleri, sinemalari, tiyatrolari, galerileri, vakitleri coktan doldugu halde ömür sürmeye calisan bilmem kac yüzyillik inatci binalari, dar sokaklari, kör cikmazlariyla Grande Rue de Pera, Cadde-i Kebir, Istiklal Caddesi ya da Beyoglu nasil adlandirilirsa adlandirilsin burasi her gün, her an degisen yeryüzünün en büyük tiyatro sahnesi gibiydi.