L' î 'a vulé. Testo napoletano

L'î 'a vulé songo tanta sturielle ma è spicialmente o fatto 'e Marcello; nu criaturo ca pe bìa d' 'a miseria d' 'a famiglia soia, oppressa da 'a speculazione e 'a nu cummercio ingiariuso ca nun guarda 'nfaccia a niente e a nisciuno, vene adottato 'a na coppia benestante. 'A Marcello, però, sempe ca chisto vo 'e ccase mise 'nfaccia e nu bellu posto dinto â "Napoli Bene", 'a mamma e 'o pate nuovo pretendarranno, primma cosa, ca 'o guaglione rimane areto il dialetto: l'identità soia. Pe tramente, truvàtase pentuta d' 'o sbaglio ca chesta 'ncuorpo a essa sape d'avé fatto luvànnoselo, 'a mamma overa 'e Marcello vede comme adda fa pe truvà ô figlio n'ata vota. Dolurata, accussì, le va 'nsuonno e ô piccerillo suoio le promette ca essa 'o tornarrà a vedé, 'o iuorno appriesso e a na parte, a nu pizzo preciso: «Dimane lloco!» le dice essa. Ma 'o guaglione - pigliato da 'a paura - capisce na cosa pe n'ata: «Rimane, lloco!» è chello ca se penza d'avé ntiso isso, già miezo rassignato pe bìa d' 'e mmurtificazione 'e chi 'o porta a se pèrdere 'e curaggio. Dinto ô suonno, mamma e figlio mo pàrlano e nun se capìsceno: nun se tròvano. E 'a na parulella pe n'ata, 'a na speranza ntisa malamente, ne nasce nu viaggio-calvario ca portarrà a Marcello fino a dinto ô ffuto 'e l'obblìo 'e l'èssere; addó 'o guaglione, isso sulo, avarradda vedé comme adda fa pe nun se abbelì e pe vedé 'e turnà a piglià 'a vìa soia.